Kaldırımlar Akor

 

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında

 

Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum

 

Yolumun karanlığa saplanan noktasında

 

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum

 

Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta

 

Ben, bu kaldırımlarıN emzirdiği çocuğum

 

Aman, sabah olmasın bu karanlık sokakta

 

Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum

 

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık

 

Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar

 

İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık

 

Biri benim, biri de serseri kaldırımlar

 

; çilekeş yalnızların annesi

 

; içimde yaşamış bir insandır

 

; duyulur ses, kesilince sesi

 

; içimde kıvrılan bir lisandır (nakarat)

Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim

Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları

Islak bir yorgan gibi sımsıkı bürüneyim

Örtün, üstüme örtün serin karanlıkları

Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya

Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi

Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya

Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin

İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler

Tak, tak ayak sesimi aç köpekler işitsin

Yolumun zafer takı, gölgeden taş kemerler